Lifelog #3 Geloof je genoeg?

Zoals veel weten, ben ik christelijk. Nouja, ik geloof.

Ik geloof dat er een god is, ik geloof dat Jezus op de aarde is geweest en onze zonden heeft laten vergeven. Ik lees de bijbel en bid (bijna) iedere dag, ik ben niet opgegroeit met het geloof, ik heb zelf de keus gemaakt 5 jaar geleden om mij te bekeren, alleen ben ik nog niet gedoopt.

mag ik mijzelf een christen noemen?

Bekeren

5 jaar geleden leerde ik een meisje kennen, op dat moment was zij mijn beste vriendin voor 2 jaar. We kenden elkaar alleen nog maar van de kennismaking, hebben elkaar opgezocht op internet en kwamen daardoor in de zomervakantie in gesprek met elkaar.

Ik was niet zo bekend van het geloof en alles wat daarbij hoorde omdat mijn familie daar niks mee heeft en doet, alleen mijn opa weet ik dat hij gelooft en iedere zondag naar de kerk gaat. Op dat moment had ik nog nooit een gebed gehoord, laat staan zelf een gedaan, nog geen woord uit de bijbel gelezen, geen kerk binnen geweest, niks.

Tot, ik met dat meisje een weekend ging logeren. Ze zei namelijk dat ze christen was en ze die avond dat we gingen logeren een tieneravond had van haar kerk. Ik was er nog nooit geweest dus ik wilde wel mee.

Toen we daar aankwamen zag ik allemaal mensen die ik niet kende, maar ondanks dat, voelde ik me heel goed daar. Iedereen was heel aardig en open, het voelde fijn. Toen het programma begon, begonnen ze met liedjes zingen, het was namelijk de eerste bijeenkost van het nieuwe seizoen. De liedjes spraken mij aan, voelde me goed en iedereen begon te dansen en zongen luidkeels mee, wat was dat mooi om te zien en mee te maken. Toen begonnen ze te spreken, over god, lazen stukken uit de bijbel, en het was zo herkenbaar voor mij… Ze vroegen wie er nieuw waren, wie er nog niet bekeerd was, en wie dat wel wilden. Ik kreeg het niet eens goed mee, maar ik stak mijn hand op, 3 keer…

Ik werd in een apart kamertje gebracht, waar normaal gesproken de kinderdiensten gedaan werden, dit zodat we rust hadden en de rest door konden feesten, en ik heb voor het eerst een gebed gedaan en mij bekeerd. Toen we terug liepen naar de groep was iedereen zo aardig en vonden ze het fijn dat ik er bij was. Normaal voel ik mij heel ongemakkelijk maar op dat moment voelde ik mij heel goed, ik voelde meer kracht in mij en ik had dat echt even nodig op dat moment.

De afgelopen 5 jaar

In die 5 jaar heb ik veel meegemaakt, de eerste jaar ben ik iedere zondag naar de kerk geweest en iedere tieneravond. In het 2e jaar ging ik maar af en toe aan kerk en tiener omdat het thuis niet zo goed ging, ondanks dat heb ik wel veel steun gehad.

In het 3e jaar ging alles alleen maar berg afwaards, ik voelde me slecht, kwam in mijn eerste depressie terrecht en was volledig verloren. Ik had weinig sociaal contact, ging niet meer naar tieneravond en kerk en lag vooral veel in bed en deed heel weinig. Ik raakte bijna al mijn vrienden kwijt, net als de contacten van de kerk. Iedereen was me vergeten, niemand kende mij nog, ondanks die 2 jaar dat ik er wel ben geweest, kende niemand mij meer.

Toen ik het jaar daarop wel weer verder wilde gaan wist ik niet hoe ik ver moest gaan. Ik had geen nummers meer van mensen, moest een groep hoger omdat ik te oud was voor tiener moest ik naar jeugd, en ik wist niet wie ik aan kon of moest spreken. Ik voelde me rot erover, ik had mijn geloof in de steek gelaten!

Uiteindelijk kwam ik er wel weer, maar merkte dat ik veel gemist had, de begeleiders, ondanks dat ik bij hun dochter 2 jaar in de klas heb gezeten, kenden mij ook niet meer. Die zeiden letterlijk tegen mij dat het moeilijk was mezelf erin te blenden omdat ik niet in de kerk kwam en iedereen elkaar kende behalve mij, ze zei tegen mij dat de groep mij niet kende… Dat is pas een vervelend gevoel. Ik durfde om die opmerking niet te komen, ik zag iedereen close zijn met elkaar, elkaar door en door kennen… Vind het ook niet gek, iedereen van die groep is ermee opgegroeit en weten dus de volledige bijbel uit hun hoofd, konden mee met hun ouders en zijn ook gemotiveerd door hun ouders, ik had dat niet.

Eenzaamheid

Ik moest het allemaal alleen doen, en het lijkt net alsof zelfs mijn geloof mij laat barsten omdat ik niet gelukkig kan zijn. Omdat ik niet een familie heb die iedere zondag naar de kerk gaat en ik niet ben opgegroeid met het geloof, ik er niet bij mag zijn. Dat maakt mijn vertrouwen in God niet goed, slecht zelfs. Ik vind het hierdoor ook niet gek dat er alleen maar mensen afdwalen, en niet meer de keus uit zichzelf maken om zich te bekeren, het is niet het geloof dat het je moeilijk maakt, maar de mede-christenen die dat doen.

Het voelt voor mij alsof je moet opgroeien met de bijbel, dan pas hoor je erbij. Zo niet, mag je het helemaal zelf uitzoeken.

Nee ik heb geen 18 jaar in de kerk gezeten, ik ben sowieso vergeetachtig door de 1000 gedachten dus nee, ik ken de bijbel niet uit mijn hoofd. Ik kan niet alle psalmen en spreuken opnoemen en nee ik ken niet iedere naam uit ieder bijbelverhaal. Ik lees de bijbel met hulp van een app, ja, sorry daarvoor. Ik weet niet waar ik moet beginnen en ik weet niet wat de belangrijkste verhalen zijn.

Het is moeilijk voor mij om naar de jeugdavonden te gaan als je hoort wat mensen over je zeggen omdat je zelf een keus hebt gemaakt, in plaats van mee opgegroeit te zijn en niets anders weten dan dat. Het is moeilijk naar de kerk te gaan als je weet dat je daar in je eentje zit, omdat iedereen je heeft laten vallen en je jezelf moet afvragen waarom je daar bent. Iedereen zingt omdat ze broers en zusters zouden moeten zijn, maar ik hoor daar niet. Zo laat iedereen dat voelen in ieder geval.

Nu ik er aan denk, dat de kerk mij afwees toen ik juist de kracht van God nodig had. Voelt het niet alsof het christendom zo openhartig is als ze zeggen dat ze zijn. Dat God helemaal niet vergeeft want als je leven een puinhoop is komen de kerkleden je echt niet helpen om vergiffenis te vragen en je helpen om je leven weer op de rit te krijgen.  Zo hebben ze het mij in iedergeval laten evaren.